سال رونق تولید، آنچه گذشت…

نام گذاری سال ها در کشورمان، با توجه به اهداف اصلی کشور در آن سال انجام می شود.
سالی که آغاز شده است را جهش تولید نام گذاری کرده اند. شکی نیست که تمام دستگاه ها باید در راه تحقق شعار سال تلاش کنند و در هر فعالیتشان، حرکت در راستا آن شعار را مد نظر داشته باشند.

در سال ۹۸

هر کدام از سه قوه مدعی حرکت در جهت رونق بخشیدن به تولید کشور شدند و در این مسیر فعالیت های مثبتی نیز صورت گرفت، همانطور که در مقاله ی خودرو به آن اشاره شد، صنعت خودرو سازی کشور در سال ۹۸ کمی از قوای خود را بازیابی کرد و هر چند از کیفیت کاست، اما نسبت به سال ۹۷در کمیت پیشرفت کرد. قوه ی قضائیه رویه ای جدید پیش گرفت و تمرکز خود را بر رفع موانع تولید قرار داد، با تولیدکنندگان جلسات خصوصی و عمومی برگزار کرد و تلاش نمود تا روند های قانونی را تسهیل کند. نمایندگان مجلس به دنبال طرح سوال از خودروسازان بودند و در اواخر سال گذشته آزاد کردن واردات خودرو های هیبریدی برای ایجاد فضای رقابت در صنعت خودرو کشور را مد نظر قرار دادند.
اما نکاتی هست که تحلیل آن‌ها خالی از لطف نخواهد بود، هر چند تولید خودرو اندکی رشد کرد اما بر خلاف تمام شعار های خودکفایی که از جانب خودرو سازان سر داده می شد، تولید کشور همچنان به سختی به میزان ۵۰ درصد تولید در سال ۹۶می رسید و چالش تولید خودرو همچنان برقرار بود.
صنعت نیمه جان گردشگری کشور که به لطف جناب اوباما و امضای قانونی مبنی بر اینکه هر کس حتی یک بار به ایران پا گذاشته است باید برای ورود به ایالات متحده ویزا تهیه کند،با سانحه هواپیمای اوکراینی آخرین نفس های خود را کشید و شهادتین را بر لب جاری کرد.

سانحه سقوط هواپیما اوکراینی

که توسط موشک خودی، مورد اصابت قرار گرفت،باعث شد خطوط هوایی مختلف که حق استفاده از آسمان ایران را می پرداختند، راهشان را دور کنند و با ظن نا امن بودن آسمان کشور،دیگر در آن تردد نکنند.بلیط ها گردشگران آسیایی و عربی که به دلیل ارزش پایین پول کشورمان،ایران را برای سفر ترجیح می دادند، یکی یکی لغو و هتل ها از قبل نیز خالی تر شدند.
وقایع مربوط به شهادت حاج قاسم سلیمانی و شلیک موشک به سمت پایگاه آمریکا،منطقه را نا امن کرد، به گونه ای که هواپیما های قطر ایرویز جای خالی نداشتند و عده ی کثیری در حال ترک منطقه به جهت خطر ایجاد جنگ بودند، و شاید هزینه ی این ناامنی را نیز،بیشتر از همه، صنعت گردشگری پرداخت.
صنعت حمل نقل دریایی کشورمان نیز از این آتش بر کنار نماند،تحریم ها باعث شد تا نفت کش ها و کشتی هایمان بیمه نشوند و امکان تردد برایشان فراهم نباشد.

صنعت نفت کشور

که در سال ۹۶ به طور تقریبی، روزانه ۴میلیون بشکه نفت استخراج می کرد و به فروش می رساند، در اواخر سال ۹۸، به سختی توان فروش ۳۰۰هزار بشکه نفت در روز را داشت. در میادین مشترک،کشور های حاشیه خلیج فارس به سرعت در حال استخراج از میدان هستند و آنچه نصیب ما از این میادین است،چون خرما بر نخیل آنان است.

در روزهای آخر سال

کرونا نیز بر سنگینی بار اقتصاد کمر خمیده مان افزوده شد و کسب و کار های خرد که چشم امیدشان به خرید عید مردم بود و به قدر کفایت از کم شدن قدرت خرید در سال جاری متضرر شده بودند،عملا به خاک سیاه نشستند و دولت با خزانه خالی، چندان امکانی برای حمایت از آن ها ندارد. حمل و نقل داخلی هم به دلیل امتناع مردم از سفر، از این بلای جهانی، محظوظ و مستفیض گشت.
خودرو، توریسم، حمل و نقل، نفت و کسب و کارهای کوچک آنچنان در سال رونق تولید، از رونق افتادند که شاید تا مدت ها کمرشان صاف نشود.
به ۹۸ که نگاه می کنیم، با دلی خون شده و قلبی مملو از درد، صدماتی را میبینیم که نام رونق تولید را از برازندگی برای این سال می اندازد، و به واقع این گونه به نظرمان می رسد که:
برعکس نهند،نام زنگی،کافور